Συγχαρητήρια για το mini Watty για την ιστορία "Ένα τραγούδι για το τέλος"! Πώς νιώθεις για τη νίκη αυτή;
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου ποτέ μου δεν είχα συναίσθηση του από που και πώς μου ερχόταν η έμπνευση. Ίσως να είναι αλήθεια αυτό που λένε πως έχω ήδη τις ιστορίες μέσα μου, ίσως πάλι να εμπνέομαι ασυνείδητα από μικρά πράγματα της καθημερινότητας..
Σε γενικά πλαίσια εκτιμώ πολύ την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε θρησκείες και την σέβομαι απόλυτα. Κι εγώ η ίδια, άλλωστε, έχω βαφτιστεί Χριστιανή Ορθόδοξη και σε περιπτώσεις ανάγκης πιάνω τον εαυτό μου να στρέφεται στην εκκλησία για στήριξη. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι πως υπάρχει μέσα μου η πεποίθηση του ότι οι θρησκείες δεν είναι τίποτα παραπάνω από την ακατανίκητη ανάγκη του ανθρώπου να δώσει ένα όνομα και να οριοθετήσει κάθε τι μεγαλύτερο από τον ίδιο. Σίγουρα υπάρχει κάτι, μα δεν μπορώ να πω πως πιστεύω πως αυτό το κάτι μπορεί να προσωπογραφηθεί είτε ως "Θεός", είτε ως "Αλλάχ", είτε ως οτιδήποτε.
Είμαι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα κλειστός και εκδηλώνομαι κυρίως στο χαρτί. Τα κείμενά μου είναι ο καθρέπτης της ψυχής μου, κυριολεκτικά. Αυτό αναπόφευκτα θα δημιουργήσει συγκίνηση σε κάποιους, καθώς όταν ο συγγραφέας βάζει συναίσθημα όταν γράφει, αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα.
Κάτι πολύ δυνατό δεν έχω ζήσει, ακόμα. Αλλά γενικά μ' αρέσει να επωφελούμαι στο έπακρο από καταστάσεις, και γιατί όχι- να εμπνέομαι απ' αυτές.
Είχαμε κλέψει με τον κολλητό μου θυμάμαι μια φορά, στο γυμνάσιο, κάτι σοκολάτες από ένα συνοικιακό super market
Νομίζω πως η συμβουλή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μία: "Φύγε. Φύγε όσο πιο μακριά απ' αυτόν τον άνθρωπο μπορείς, και μην ξαναγυρίσεις πίσω ό,τι κι αν σου τάξει!" Αν δεν υπάρχει σεβασμός σε μία ,οποιασδήποτε φύσεως, σχέση τότε η σχέση αυτή απλά δεν μπορεί να ευσταθήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου